یوزپلنگ آسیایی در ایران همواره موضوع بحث و جدل، رقابت، پنهان‌کاری و حتی انکار واقعیت بوده است. چه آن زمان که سه توله یوز را چوپانی در بهار ۱۳۸۲ در بافق یزد آتش زد و رییس اسبق سازمان محیط زیست این خبر را در نخستین مواجهه با خبرنگاری تکذیب کرد، چه وقتی که جانشین او در دولت دهم دو سال پیش گفت کارشناسان بین‌المللی در ارزیابی خود اعلام کرده‌اند پروژه یوزپلنگ آسیایی موفق‌ترین پروژه حفاظتی دنیاست و چه امروز که جمعیت یوزها در ایران سوژه داغ محافل زیست‌محیطی و حتی غیرزیست محیطی است.
دور جدید مناقشه‌ها و اظهارنظرهای گاه متناقض درباره جمعیت این گونه در حال انقراض پس از سخنرانی محمد محمدی‌زاده، رییس سازمان محیط زیست در مهرماه سال‌جاری آغاز شد. او در جریان یازدهمین اجلاس اعضای کنوانسیون تنوع زیستی در حیدرآباد هند گفت بر پایه مطالعات جدید، حداقل ۵۰ یوز در ایران زندگی می‌کنند. طی یازده سال گذشته این نخستین بار بود که بالاترین مقام محیط زیست کشور چنین رقمی را اعلام می‌کرد.
پیش‌تر، کارشناسان از وجود ۷۰ تا ۱۲۲ قلاده یوزپلنگ خبر می‌دادند. تخمینی که مبنای آن به ۱۳ سال پیش و پایان‌نامه کارشناسی یک دانشجوی رشته محیط زیست باز می‌گردد. در سال‌های اخیر کمتر اشاره‌ای به پایان‌نامه‌ای شده که تدوینگرش این روزها مدیریت پروژه حفاظت از یوزپلنگ آسیایی را به عهده دارد.
با بالا گرفتن بحث‌ها